ลูกมังกร 9 เก้าตัว

มังกร เป็นคำเรียกในภาษาไทยของคำว่า Dragon หรือคำว่า龙( หลง ) ในภาษาจีน  ซึ่งมีความพยายามทำการศึกษา ค้นคว้าต่าง ๆ  ว่า มังกร แท้จริงแล้ว เคยมีอยู่จริงหรือไม่  และมีถิ่นกำเนิดเริ่มต้นมาจากที่ ไหนกัน แน่ เพราะในประเทศต่างๆ ทั่วโลก ในหลายประเทศ  ต่างก็มีเรื่องราวเกี่ยวกับมังกรในประเทศของตน  ซึ่งถ้าหากจะนำเสนอเรื่องราวของมังกรในพื้นที่ของคอลัมป์นี้  รับรอง ได้เลยว่า เขียนต่อเนื่องได้เป็นปีเลยทีเดียว แต่เอาเป็นว่า มีบางมุม บางเรื่องของมังกรที่น่าสนใจ และอยากจะนำเสนอต่อผู้ที่ต้องการอยากรู้จักมังกรให้มากขึ้น จึงขอนำเสนอเรื่องราวของ  龙生九子 ( หลง เซิง  จิ๋ว จื่อ )  หรือแปลเป็นภาษาไทยง่าย ๆ ว่า  “ มังกรให้กำเนิดลูกเก้าตัว”

มังกรตัวที่ 1 หรือองค์ชายใหญ่      赑屃  bixi                  ภาษาจีนกลางเรียกว่า    “ ปี้ซี่”

                ปี้ซี่  เป็นลูกมังกรตัวแรก หรือเป็นองค์ชายใหญ่  มีลักษณะห้าวหาญ ทรงพลัง รูปลักษณ์ภายนอกคล้ายเต่า มีความสามารถแบกรับน้ำหนักได้ดี  ปี้ซี่ มีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า “ สือกุยหลง ” ลักษณะลำตัวเป็นเต่า หัวเป็นมังกร  ตามความเชื่อของจีนแล้ว “เต่า” เป็นสัญลักษณ์แห่งการมีอายุยืน ปี้ซี่  ก็ถือเป็นสัญลักษณ์แห่งการมีอายุยืนและเป็นสัญลักษณ์แห่งความสิริมงคล ในทางสถาปัตยกรรม นิยมนำรูปแบบของปี้ซี่มาเป็นฐานรองป้ายหินจารึก ป้ายหินสดุดี ที่เขียนโดยกษัตริย์ ซึ่งเป็นศิลปะตั้งแต่สมัยราชวงศ์หมิงเป็นต้นมา

มังกรตัวที่ 2 หรือองค์ชายรอง        螭吻chiwen           ภาษาจีนกลางเรียกว่า     “  ชือเหวิ่น ”

ชือเหเป็นลูกมังกรตัวที่ สอง ลักษณะภายนอก หัวเป็นมังกร  ปากกว้าง  ลำตัวสั้น มีลักษณะนิสัยชอบมองทิวทัศน์   และชอบกลืนกินสิ่งของต่าง ๆ  กล่าวกันว่ามีความสามารถในการดับไฟ ชอบกลืนกินไฟ  ดังนั้นในทางสถาปัตยกรรมในอดีต  จึงนิยมนำมาประดับที่จั่วหลังคาทั้งสองด้าน ของพระราชวัง หรือพระอารามหลวง  เพื่อเป็นเคล็ดในการป้องกันไฟไหม้

มังกรตัวที่ 3 หรือองค์ชายสาม        蒲牢  pulao                ภาษาจีนกลางเรียกว่า     “  ผู๋เหลา ”

            ผู๋เหล๋า    เป็นลูกมังกรตัวที่ สาม  มีลักษณะนิสัยชอบร้องเสียงดังกังวาน  กล่าวกันว่า ผู๋เหล๋า กลัวปลาวาฬ เป็นอย่างมาก  ทุกครั้งที่ผู๋เหล๋า เป็นปลาวาฬ  ก็จะคำรามเสียงดังกังวาน เพื่อ ไล่ปลาวาฬ  ดังนั้นเองจึงนิยมนำรูปแบบของผู๋เหล๋า มาเป็นหูระฆัง เพื่อให้เสียงของระฆังดังกังวานไปไกล  ว่ากันว่าในสมัยราชวงศ์หมิง มีพิธีทางศาสนาครั้งใหญ่  โดยได้เคาะระฆังของวัด เป้ากั๋ว  เวลาตีหนึ่งสิบห้านาที   สามารถส่งเสียงดังกังวานได้ไกลถึง 30 ลี้ หรือราว ๆ  5 กิโลเมตร

มังกรตัวที่ 4 หรือองค์ชายสี่            狴犴bian                   ภาษาจีนกลางเรียกว่า      “ ปี้อั้น ”

                ปี้อั้น    เป็นลูกมังกรตัวที่ สี่  มีรูปลักษณ์ภายนอกคล้ายเสือ  กล่าวกันว่า ปี้อันมีนิสัยชอบออกมาพูดเพื่อความเป็นธรรม  ชี้ขาดด้วยความเป็นธรรม ในสมัยโบราณใช้เป็นสัญลักษณ์ติดอยู่ที่ประตูคุก  หรือที่คานด้านนอกประตูของห้องโถงพิจารณาคดีของศาล  เพื่อให้คนที่มองเห็นเกิดความเกรงขาม

มังกรตัวที่ 5 หรือองค์ชายห้า         饕餮taotie                ภาษาจีนกลางเรียกว่า      “ เทาเที่ย ”

            เทาเที่ย  เป็นลูกของมังกรตัวที่ ห้า   มีรูปลักษณะภายนอกที่ดุร้าย ตาโต ปากกว้าง  มีความโลภในทรัพย์สิน  ในสมัยโบราณนิยมทำลวดลายส่วนหัวของ เทาเที่ย ลงบนเครื่องสัมฤทธิ์  โดยเฉพาะเครื่องสัมฤทธิ์ที่เกี่ยวกับภาชนะดื่ม กิน  เพื่อเป็นเคล็ดเตือนใจให้กับผู้ที่ใช้เครื่องสัมฤทธิ์ ไม่โลภในทรัพย์สิน ไม่คดโกง  ทั้งนี้เนื่องจากในสมัยโบราณ บุคคลที่นิยมใช้เครื่องทองสัมฤทธิ์ ส่วนมากมักจะเป็นขุนนาง และผู้ที่มีฐานะทางสังคม

มังกรตัวที่ 6 หรือองค์ชายหก         蚣蝮gongfu             ภาษาจีนกลางเรียกว่า      “ กงฟู่ ”

            กงฟู่   เป็นลูกของมังกรตัวที่ หก  มีลักษณะนิสัยที่ชอบน้ำเป็นอย่างมาก  ในทางสถาปัตยกรรมนิยมนำมาทำเป็นปลายท่อระบายน้ำ เช่นที่พระราชวังโบราณกู้กง ปักกิ่ง  บริเวณฐานยกระดับของตำหนักว่าราชการโดยรอบ จะมีท่อระบายน้ำโดยรอบ และปลายท่อจะเป็นหัวมังกร   จึงเป็นที่มาของคำว่า “ สุ่ยหลงโถว” （ 水龙头）  ถ้าแปลตามตัวอักษรจีนก็แปลว่า  “ หัวมังกรน้ำ”  หรือแปลเป็นภาษาไทยว่า “  ก๊อกน้ำ ” นั่นเอง

มังกรตัวที่ 7 หรือองค์ชายเจ็ด        睚眦yazi                    ภาษาจีนกลางเรียกว่า      “ หย๋าจื้อ ”

      หย๋าจือ   เป็นลูกของมังกรตัวที่ เจ็ด  มีลักษณะนิสัยดุร้าย โกรธง่าย  มีรัศมีแห่งการสังหาร  ในสมัยโบราณ นิยมนำมาทำเป็นด้ามอาวุธ หรือลวดลายเป็นอาวุธ  เพื่อให้ผู้ใช้อาวุธมีความฮึกเหิม  เป็นการเพิ่มพลังใจ และสร้างความกล้าหาญให้กับผู้ใช้อาวุธ

มังกรตัวที่ 8 หรือองค์ชายแปด      狻猊suanni              ภาษาจีนกลางเรียกว่า      “ ซวนหนี ”

          ซวนหนี   เป็นลูกของมังกรตัวที่ แปด  มีรูปลักษณะภายนอกคล้ายสิงห์โต  มีนิสัยชอบอยู่นิ่ง ไม่เคลื่อนไหว  ชอบนั่งมองดูควันไฟ  และ เปลวไฟ  ดังนั้นเองในสมัยโบราณจึงนิยมนำรูปซวนหนีมาประดับที่กระถางธูป หรือกระถางเผาไม้หอม

มังกรตัวที่ 9 หรือองค์ชายเก้า         椒图 jiaotu                ภาษาจีนกลางเรียกว่า      “ เจียวถู ”

                เจียวถู  เป็นลูกของมังกรตัวที่ เก้า  มีลักษณะนิสัยปิดตัวเอง ไม่ชอบให้ใครเข้ามาในถ้ำที่อยู่อาศัยของตน  นิยมนำเจียวถูมาติดไว้ที่ประตูบ้าน  ประตูซอย ( สมัยก่อนตามซอกซอยจะมีซุ้มประตู ) เพื่อป้องกันภัยอันตราย หรือสิ่งที่ไม่เป็นมงคลต่าง ๆ ไม่ให้เข้ามาภายในบ้าน