เซียนชา LUYU

จากการต้องเข้าป่าหาสมุนไพรบางชนิดต้องเดินทางไกลเป็นเวลาหลายวันในป่าลึก ได้พบใบไม้ชนิดหนึ่ง เมื่อเอามาเคี้ยวใส่ปากทำให้ชุ่มคอดับกระหายน้ำเพราะในป่าหาน้ำยาก มีฤทธิ์ดับสารพิษได้ ระหว่างเดินทางได้เก็บใบไม้กลับมาที่วัดด้วย เพราะเห็นคุณประโยชน์และอยากเก็บไว้กินนานๆ ได้สร้างสูตรใบชาข้ึน เรียกว่า “ฉาจิ้น” วิธีการทำคือ ตาก-ขั้ว-หมัก เพื่อเก็บไว้กินนานๆ มีไว้ชงดื่มได้ตลอดปี

จึงมีชื่อกล่าวขานหลายชื่อ “หลูอี้” พระที่วัดตั้งชื่อให้, “ฉ่าเซิ่น” แปลว่า เซียนชา ผู้ชื่นชอบสมุนไพรที่เห็นความฉลาดในการเก็บไว้ดื่มทั้งปีตั้งชื่อให้, “ซือเหม่า” แปลว่า อาจารย์ปีกขนนก ชาวบ้านเป็นผู้ตั้งชื่อให้ เพราะเวลาชาวบ้านป่วยจะมาเอาใบชามาดับสารพิษรักษาสุขภาพ เพราะหลังจากที่ดื่มน้ำใบชาสมุนไพรแล้วอาการป่วยก็หาย ร่างกายโปร่งเบาสบายเหมือนขนนกเพราะขับสารพิษในกระเพาะอาหารและลำไส้